Vanaf jongs af aan was er altijd kunst om me heen. Mijn moeder is een grote kunstliefhebber en in haar familie zijn ook veel schilders te vinden. Ik weet nog toen ik 15 was en voor het eerst op doek schilderde voor een schoolopdracht. Het was een oud doek van een leerling het jaar daarvoor en als ik nu terugkijk zie ik al mijn fouten, maar toen ik dat schilderij af maakte en er voor het eerst naar keek op mijn 15de dacht ik “wow, ik wist niet dat ik dit kon.” en dat heb ik met niks anders meegemaakt en constant met schilderen, jezelf verrassen.

Aan het begin van mijn fine art studie had ik een hekel aan abstracte kunst. Ik weet nog dat ik tegen mijn studiegenoot zei: “als ik ooit abstracte kunst ga maken moet je me neerschieten.” Nu zal ik mezelf nog steeds geen “abstracte kunstenaar” noemen, maar ik heb vooral in het laatste jaar van mijn studie abstractie, of tenminste de handeling van het abstraheren, omarmt.

Het mooie van de schilderkunst vind ik dat het uiteindelijk altijd gewoon kleurvlekken zijn. Hoe gedetailleerd je ook schildert, als je dichtbij genoeg kijkt zal je de kleurvlekken zien. Ik geniet er dus erg van om met de duidelijkheid en de grootte van die vlekken te spelen in mijn schilderijen.

Soms uit zich dat als schilderijen met duidelijke penseelstreken die neigen naar de abstractie, soms als schilderijen met zo veel dunne laagjes verf dat het proces haast onzichtbaar is.